رسم کری حضرت ابوالفضل(ع) در بیات ها

رسم کری حضرت ابوالفضل(ع) در بیات ها

قبل از معرفی این رسم ابتدا به چند نکته اشاره می نمایم همانطور که قبلا گفتم ایل ترک بیات یکی از 24 ایل ترک اوغوز

می باشد که در زمان سلجوقیان به همراه دیگر ایلات ترک غزتبار

به غرب رودخانه جیحون و فلات قاره ایران وارد شدند و

بنا به دلایلی دچار فروپاشی گردید

بنده  قبلا در مطلبی تحت عنوان " فروپاشی ایل بیات "  که در

وبلاگ قرار دادم در این مورد توضیح داده ام

بعد از فروپاشی ایل بیات طوایف مختلف بیات در مناطق

مختلف یا ساکن شدند یا به زندگی عشایری خویش ادامه دادند

از میان طوایف مختلف طایفه بیات تعداد اندکی از این طوایف

در زمان های بعد جذب اتحادیه های ایلیاتی تازه تاسیس

مانند ایناللو گردیدند

ولی اکثر طوایف بیات بصورت مستقل به زندگی خویش ادامه داده اند

در این میان تعداد اندکی از بیات هایی که به ایل ایناللو پیوستن

دارای چند رسم اعتقادی هستند که در ایل ایناللو وجود دارد

مانند مراسم اجاق و رسم حضرت ابوالفضل (ع) کرسی یا به عبارتی

کری حضرت عباس قبلا مفصلا در مورد رسم اجاق توضیح داده ام

 و در این مطلب به بررسی  مراسم کری حضرت عباس(ع) خواهیم پرداخت

ترک ها ارادت خاصی به امام حسین(ع) و علی الخصوص حضرت

ابوالفضل العباس(ع) دارند.

"کره ی حضرت عباس" یکی از این باورهاست که نمایانگر

اعتقادی راسخ در قلب مالامال از عشق مردم ایل نسبت به

قمربنی هاشم(ع) می باشد.

این علامت به این گونه است که چند عدد سنگ را روی هم گذاشته و

برای محافظت از سرقت و دزدی، مقابل مکان  مورد نظرشان قرار می دهند.

سارقین نیز هنگامیکه این علامت را ببینند به خاطر ارادتی که

به حضرت ابوالفضل دارند،

هیچگاه به خود جرات تجاوز و دست درازی به آن مکان را نمی دهند

در نقاشی زیر اثر مرحوم بهادری کشکولی یک کری حضرت عباس(ع) را

مشاهده می نمایید

بیات های ایل ایناللو هم این مراسم را اجرا می کردند اما

نکته ای که در مورد این رسم جالب است این نکته می باشد که

این رسم در مذهب تشیع و  دین مبین اسلام وجود ندارد

پژوهشگران بر این اعتقادند که رسم کری حضرت عباس (ع)

در واقع رسمی اعتقادی است

که ترک ها از اجداد خویش در آسیای میانه به ارث برده اند

و پس از تشرف به دین اسلام و مذهب تشیع به این رسم رنگ اسلامی

داده اند گفتن این نکته ضروری است که ترک های آسیای میانه عمدتا

دارای مذهب گوک تانگری و شامانیسم بوده اند

اما اعتقادات گوناگون هم در بین آن ها وجود داشته است همانطور

که ابن فضلان در  سفرنامه خویش به این نکته اشاره می نماید

(پژوهشگران معتقدند آیین شامانیسم بعد دیگری از آیین

گوک تانگری بوده است)

در عکس بعد هم مراسم عروسی ترک ها در جنوب ایران را می بینید

که ردپای آیین شامان در آن دیده می شود